Ο Κύριός μου και ο Θεός μου (Ιω. κ’ 28)

                                                            

Ν

αι, κύριέ μου και Θεέ μου. Ο Κύριός μου και Θεός μου, όπως είπε κάποτε ο Απόστολος Θωμάς, αυτός που ο λαός και η παράδοση των αιώνων τον αποκάλεσαν ‘άπιστο’. Μακάρι όλοι εμείς να ήμασταν τόσο ... άπιστοι όσο εκείνος!

Φαίνεται πως ο Θεός, παντοδύναμος και παντογνώστης καθώς είναι, προγνωρίζοντας και ταυτόχρονα μην παραβιάζοντας ποτέ την ελευθερία του κατ’ εικόνα και καθ’ομοίωσιν αγαπημένου πλάσματός του, επέτρεψε (θεία παραχώρηση) να αμφισβητήσει ο Θωμάς την Ανάστασή του, ώστε αφενός να ακουμπήσει ο μαθητής τις πληγές Του σαν απόδειξη χειροπιαστή εις γενεά και γενεά της ανθρώπινης φύσης του Χριστού που αναστήθηκε και, αφετέρου, για να αποκαλέσει ο Θωμάς τον διδάσκαλό του «Θεό του», σαν διαχρονική απόδειξη της Θεότητάς  του Χριστού. Πρόκειται για μία από τις πολλές αναφορές στην Θεότητα του Ιησού μέσα στις Καινή Διαθήκη. Αρκεί βέβαια, να ακολουθούμε την παρότρυνση του Θεανθρώπου να μελετάμε τις Γραφές και, φυσικά, τα κείμενα των Αγίων Πατέρων που κηρύσσουν διά λόγου και ζωής ανά τους αιώνες το Ευαγγέλιο του Θεού Λόγου.

Αλήθεια, δεν το βλέπουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά το χωρίο αυτό; Μάλλον όχι, αφού οι ψευδομέντορές τους τούς υπαγορεύουν κάποια χωρία επιλεκτικά και μάλιστα τους βάζουν ή πιέζουν να τα αποστηθίσουν για να φαίνονται ‘διαβασμένοι’ στα μάτια αφελών και ανίδεων. Όπως προσωπικά το βλέπω εγώ, είναι σα να λέμε πως ο Χριστός παρήγγειλε στους μαθητές του να βαπτίζουν τους πιστούς εις το όνομα του Πατρός. Φαινομενικά, αυτό δεν είναι ψέμα. Ωστόσο, δεν είναι η αλήθεια αφού ο Ιησούς συνέχισε ‘...και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος...’. Αποκρύβοντας την αλήθεια ψεύδονται τόσο οι μάρτυρες του Ιεχωβά όσο και μύριες άλλες αιρέσεις. Και ποια αλήθεια, μάλιστα! Αλήθεια πρόσωπο, τον ίδιο τον ενανθρωπήσαντα Θεό και όχι κάποιες ιδέες ή αφηρημένα φιλοσοφικά συστήματα. Αλήθεια, τον ίδιο τον άναρχο Θεό! Αλήθεια στην ολότητά της και όχι ένα τμήμα της μόνο, όπως διατείνονται όσοι προτεστάντες πρεσβεύουν τη θεωρία των κλάδων, ότι δηλαδή οι διάφορες ομολογίες κατέχουν ένα μέρος, έναν κλάδο της αλήθειας η καθεμία και πρέπει όλες μαζί να ‘καθήσουν στο ίδιο τραπέζι’ και να βρουν και να συνθέσουν την αλήθεια, το ‘δέντρο’ της. Ο Θεός της άπειρης αγάπης και ελέους μας έδωσε αυτούσια όλη την αλήθεια (τον Χριστό, δηλαδή) για να μην ταλαιπωρούμαστε σε μάταιες, φρούδες αναζητήσεις και αγώνες δίχως τέλος και σκοπό.  Όλη την αλήθεια, έτοιμη μπροστά μας, για να τη βιώσουμε και ν’ απολαύσουμε τη δόξα της κάποτε, τη δόξα δηλαδή του μόνου Θεού που ταπεινώθηκε φορώντας ανθρώπινη σάρκα, του μόνου που θυσιάστηκε για τον άνθρωπο, του μόνου που αναστήθηκε με την ανθρώπινη σάρκα, του μόνου που αναλήφθηκε στους ουρανούς φορώντας την ανθρώπινη σάρκα!

Υ.Γ. Το ‘πίστευε και μη ερεύνα’ των Ρωμαιοκαθολικών δεν ισχύει. Ο Χριστός είπε:

Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν, ζητείτε, και ευρήσετε, κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν· πας γαρ ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και τω κρούοντι ανοιγήσεται. (Μτ. ζ’, 7-8)