(Επειδή κάτι μικρές στιγμές μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας και να την κάνουν αιωνιότητα και χαραμάδα αιωνιότητας με αγώνα για καλυτέρευση του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμού μας και με ριζική ανακαίνιση της ψυχής μας. Στις δύσκολες αυτές εποχές των ακραίων μεταρρυθμίσεων για το .... καλό μας, μου ήρθε αυτό το ποίημα που έγραψα το 2006.)
Κάτι μικρές στιγμές
ηλιαχτίδα αιωνιότητας
σαν πράσινο φύλλο με μια στάλα δροσιάς
στον κήπο του καλοκαιριού.
Κάτι μικρές στιγμές
σταγόνες βροχής στο τζάμι
δωματίου παιδιού βαριεστημένου
και σύννεφα που ζωγραφίζουν μήτρες
σε αγουροξυπνημένο ουρανό.
Κάτι μικρές στιγμές
άρωμα απ’ την αιωνιότητα
σαν έγερση έρωτα λανθάνοντα
στις αμμουδιές της καρδιάς.
Κάτι μικρές στιγμές
ένα αχνιστό χαμόγελο όμοιο ψωμί
σε χούφτες από άδειο αέρα
και πόρτα που ανοίγει σιγά σιγά
σε μοναχικό δωμάτιο.
Κάτι μικρές στιγμές
αλυσίδα χρυσή
μεγάλης στιγμής που αγγέλεται.
Κάτι στιγμές
μαχητές που δεν φαντάζονται
υπέρ ποιανού μάχονται
άγνωρα κουβαλώντας άσβεστη
τη δάδα άγνωστου χρόνου
που ξαφνικά εκρήγνυται
και γίνεται άπειρος
σαν τον Ληστή στο Σταυρό
που κέρδισε την τελευταία στιγμή
μια θέση στην Αιωνιότητα.
Κάτι μικρές στιγμές
γίνονται οι ίδιες αιωνιότητα.
(Από την ποιητική μου συλλογή Ο Κιθαρωδός και τα Σκουπίδια, εκδ. Ίβυκος,Αγρίνιο 2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου