Φαντάσματα

(Ποίημα ενός πολύ καλού μου φίλου ποιητή)

Στις περιοχές των γιγάντων

δειπνούν φαντάσματα λάθρων ταγμάτων.

Σε κρύες πόλεις χωρίς ρυθμό

κρατούν τα χρόνια ένα λυγμό.

Δειπνούν φαντάσματα σ’ ένα

τραπέζι από σανό-

τα ψόφια άλογα λένε –

θαρρώ – πώς είχαν φαντάσματα γι’ αναβάτες

όμως χορεύουν οι οφθαλμαπάτες.

Τρέχουν τα όνειρα σ’ ένα λιβάδι

και τα φαντάσματα κλέβουν

το βράδυ λίγη χαρά απ’

τα τραγούδια

σ’ άδεια μπαλκόνια

ρίχνουν την κούνια

γεμάτη από όνειρα

και εφιάλτες

πέφτουν χτυπάνε

οι... υπνοβάτες!

Πέτρος Κ. Βελούδας