Ο κιθαρωδός και τα σκουπίδια

ο δε μείζων υμών έσται υμών διάκονος.  (Ματθαίος, κγ΄ 11)

Τα σκουπίδια παραμέρισαν

στην ξηρή επέλαση του αέρα

αφήνοντας το δρόμο καθαρό

στον κιθαρωδό που τραγουδούσε

στους ονειροδέκτες του δρόμου

την καινούρια του σύνθεση    

ενώ η τάση του ανέμου έπεφτε

κατά διαστήματα υπό το βάρος

του απροσδόκητου πενταγράμμου.

Η νύχτα πρόσεχε, θά ’λεγες, φοβόταν

μην τυχόν και πέσει πάνω στις χορδές

και συνθλίψει το μοναχικό κυματισμό τους.

Γαλαθηνός της μουσικής ο κιθαρωδός

άνοιγε νέες ατραπούς

στα ερωτηματικά

των μελωδιών του.

Εγώ τι ήμουν τότε

δεν έχω καταλάβει ακόμη,

άνεμος σκουπίδι παρατηρητής

ή κάτι άλλο;

Τα σκουπίδια σιωπηλό ακροατήριο

                                             του κιθαρωδού

τη φύση τους υπερέβαιναν

στο παρουσιολόγιο του χρόνου

κι άλλωστε δεν θά ’ταν πάντοτε

σκουπίδια

κάποια μάλιστα θα είχαν και ένδοξο παρελθόν

και θα ξέρουν τι θα πει

μάτια που αφήνουν χάρτη

τον έρωτα για να τα ξαναβρεις

και ζεστασιά που άφησε αναμνηστικό

το περαστικό παρελθόν της

και μόνο γραμματόσημο την ελπίδα. 

Μόνος ο κιθαρωδός

άστεγος με την άστεγη κιθάρα του

στέγαζε τα λιγοστά του όνειρα 

υπό το ζυγό του παχύσαρκου

ανέμου της πόλης

στην πλήρη Ουρανού μουσική του.

(Από το ομώνυμο βιβλίο του διαχειριστή του blog, εκδ. Ίβυκος, Αγρίνιο 2007)